Промні сопца, бліскавіц, вясёлак, зор
Зьзяюць дывана асповай, па якой
Клапатлівая туркменка сной узор
Спрытна вяжа мігатліваю рукой.
А вузельчык кожны – бліск яе вачэй,
Чырвань вуснаў, цемень высьненая кос,
Каракумскі залаты загар плячэй,
Танец, песьня, вызначаючыя лёс.
I такому дывану няма цаны,
Як аазісу сярод саланчакоў,
Як суквецьцю ажыўляючай вясны,
Як віну, што п’ём за дружбу, за любоў.
1984
|
|
